Ο πρέσβης είναι «κουτσός». Μην τον κονταίνουμε κιόλας...

ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΨΑΡΕΨΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ:

 

Αναγνώστες μου, γεια σας

Οι τρεις μεγαλύτερες σαχλαμάρες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια είναι το «ό,τι νόμιμο και ηθικό», το «λεφτά υπάρχουν» και το «αυτή η Μπάρτσα δεν παίζεται». Ειδικά το τελευταίο, είναι προσβλητικό ακόμα και για τη νοημοσύνη ενός γυρίνου.

Δηλαδή, για να έχουμε καλό ρώτημα, αφού «αυτή η Μπάρτσα δεν παίζεται», πώς διάολο την κουλάντρισαν η Κοπεγχάγη και η Ρουμπίν; Διότι στη Δανία, μια Μπαρτσελόνα με ισχυρό κίνητρο νίκης (αφού θα «καθάριζε» νωρίς τον όμιλο), έφυγε με το «Χ» ευχαριστημένη που δεν έπαθε και τίποτα.

Τι να υποθέσω λοιπόν; Οτι στη Βαρκελώνη έχουν μάθει για την «αδελφοποίηση» Ρεάλ - ΠΑΟ και «σκαλώνουν» όποτε βλέπουν πράσινο; Οτι υπολόγιζαν τον ΠΑΟ περισσότερο από τους άλλους δύο του ομίλου και του έδωσαν δις να καταλάβει ποιος είναι το αφεντικό; Οτι ο Μέσι έχει νεύρα από το Μουντιάλ και όπου βρει ελληνική ομάδα χωρίς Παπασταθόπουλο βγάζει το άχτι του;

Ή μήπως να αποδεχτώ αυτό που βλέπει και 80άρης με καταρράκτη: Οτι απέναντι στην Μπαρτσελόνα του μπουχτιστικού passing game οποιαδήποτε ομάδα δεν πρεσάρει πάνω στην μπάλα (και κάτω και πέρα και δώθε), είναι καταδικασμένη;

Γιατί δεν πρεσάρει ο ΠΑΟ; Η απάντηση είναι απλή: Προφανώς επειδή οι παίκτες που καλούνται να αναλάβουν τη βρόμικη δουλειά δεν μπορούν. Ομως η εξέλιξη αυτή δεν είναι αναπάντεχη. Το περασμένο καλοκαίρι ακόμα και αν βρισκόσουν διακοπές σε ξεχασμένο βουνό, εκεί που στους καφενέδες αλλάζουν τα κανάλια με το τηλεκουντάρ’ και διαβάζουν εφημερίδες με μια μέρα καθυστέρηση, μέχρι και ο τσοπάνος που ζει σε στάνη χωρίς ρεύμα είχε άποψη για τα χαφ του ΠΑΟ:

«Ακου να ειδείς φίλε μ’. Η Ζιλμπέρτ είνι τιράστιους παίκτς’, αλλά έχει κλατάρ’, θέλ’ ανάσες. Η Κατσουράνς δεν έτριχι ούτ’ νιός που ήντανι. Η Καραγκούνς δεν καν’ για μαρκάρσμα και η Σιμάου πρεσάρ’ αλλά δεν πασάρ’. Τον Πλισίς δεν τουν ξέρ’, αλλά σι μια φουτουγραφία που την είδ’ δεν μι γέμισ’ του ματ’. Θέλ’ χαφ η ΠΑΟΥ, να ‘χουνει πνημόνια από σίδηρου. Δεν βγαιν’ αλλιώς η χρουνιά».

Φεύγουμε από τη στάνη και γυρίζουμε δύο χρόνια πίσω, για να θυμηθούμε πως επιτεύχθηκαν τα συνεχόμενα«διπλά» στο Τσαμπίονς Λιγκ. Στη Βρέμη ο ΠΑΟ κατέβηκε με 4-3-2-1 (Σιμάο, Ζιλμπέρτο, Τζιόλη στο κέντρο) και στο Μεάτσα με 3-6-1 (που γινόταν 5-4-1, με Νίλσον, Σπυρόπουλο, Ζιλμπέρτο, Σιμάο, Καραγκούνη και Γκάμπριελ να λογίζονται στα χαφ). Δηλαδή χαφ παντού, χαφ γρήγοροι, χαφ ψηλοί, χαφ άχαροι, χαφ κόφτες, χαφ κουμανταδόροι, χαφ, χαφ, χαφ...

Αποτέλεσμα; Κατοχή μπάλας 50%-50% και δύο θρίαμβοι 100%. Σήμερα ποιόν χαφ να βάλεις στο κέντρο του ΠΑΟ για να μαρκάρει; Ολοι μαζί δεν κάνουν ενάμιση κανονικό παίκτη. Αλλοι γιατί στην παρούσα φάση δεν μπορούν και κάποιοι γιατί δεν θα μπορέσουν ποτέ...

Αναγκαστικά, ο νους ταξιδεύει ξανά πίσω στο καλοκαίρι, τότε που η πρόβλεψη περί κουρασμένου ΠΑΟ έδινε απόδοση 1,05 στο κουπόνι, είτε λόγω των συμμετοχών στο Μουντιάλ, ούτε λόγω της γήρανσης ορισμένων, είτε λόγω της soft κράσης κάποιων άλλων. Αλλωστε, ήδη στο τέλος της περασμένης σεζόν, οι «πράσινοι» έμοιαζαν να διαχειρίζονται τα ματς για να μην μείνουν από δυνάμεις.

Πέρασε ο καιρός, ξεκίνησε η φετινή σεζόν σαν σε ριπλέι και την πλήρωσε ο γυμναστής. Δεν ξέρω αν ο Κέζος ήταν όντως τόσο κακός, αλλά σε περιπτώσεις όπως του Ζιλμπέρτο και του Κατσουράνη, δηλαδή των δύο βασικών κεντρικών, τι να κάνει;

Ο μεν Βραζιλιάνος είχε κλείσει αισίως δυο χρόνια φουλ αγωνιστικής δράσης - ο Ντούνγκα τον φώναζε ακόμα και στα φιλικά της Σελεσάο στην άλλη άκρη της γης, για να παίζει 90λεπτα. Ο δε «Κατσούρ», το μαρκάρισμα το είχε ανέκαθεν για προσβολή, όχι τώρα που έχει γίνει εσωτερικός... μετανάστης στην ενδεκάδα για να βρει έναν ρόλο να του ταιριάζει.

Κάποια στιγμή, ο Νιόπλιας ψέλλισε κάτι για χαφ, αλλά τον είπε box to box και το αίτημα χάθηκε στη μετάφραση. Βεβαίως, εκείνη την περίοδο η πρεμούρα στον ΠΑΟ ήταν άλλη: να ξεφορτωθούν τους παραπανίσιους. Κοτζαμάν Φρέιτας, τεχνοκράτης σου λέει, ήρθε στην Ελλάδα όχι για να φέρει αλλά για να διώξει παίκτες.

Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός σπατάλησε τη μεγαλύτερη καλοκαιρινή ευκαιρία που είχε ποτέ για να αλλάξει ταχύτητα, μετρώντας φραγκοδίφραγκα. Οι 31.000 άνθρωποι που αγόρασαν διαρκείας, δεν λογάριασαν ούτε λεφτά, ούτε Μνημόνιο, ούτε τρόικες. Αντίθετα, στον ΠΑΟ αντί να σχεδιάσουν την ομάδα με χαρτί μολύβι και ποδοσφαιρική σοφία, προτίμησαν να «χτυπήσουν» τα δεδομένα στην... ταμειακή μηχανή.

Αναρωτιέμαι: αν ο ΠΑΟ είχε δώσει τέσσερα - πέντε εκατ. ευρώ για 2 παίκτες ενδεκάδας στις θέσεις που ήταν εξώφθαλμο ότι θα προέκυπτε ανάγκη, θα τα έβγαζε τα λεφτά ή όχι; Τι πιθανότητες θα είχε να αποκλειστεί από τον πιο βολικό όμιλο που κληρώθηκε ποτέ (στον οποίο μπήκε χωρίς προκριματικά - για να μην ξεχνιόμαστε);

Πόσα χρήματα (εισπράξεις, τηλεοπτικά και πριμ πρόκρισης) θα έβαζε στο ταμείο ακόμα και αν κατάφερνε μόνο το αυτονόητο, δηλαδή το πλασάρισμά του στο Europa League;

Ανέκαθεν, η κοντόφθαλμη λογική του ισοσκελισμένου ταμείου υπήρξε αποτυχημένη οποτεδήποτε έγινε αυτοσκοπός μιας ΠΑΕ. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπαινίσσομαι να γίνει ο ΠΑΟ ένα υπερχρεωμένο μαγαζί που θα το ξελασπώνουν μονίμως οι μέτοχοι, με κίνδυνο να καταντήσει ανυπόληπτος. Αλλά όταν πουλάς τα διαρκείας σαν ζεστό ψωμί, οφείλεις να αξιολογήσεις τη δυναμική και να επενδύσεις πάνω της. Οπως ο σέρφερ που μόλις εντοπίσει το καλό κύμα, το καβαλάει.

Κάπου εδώ, ξέρω τι σκέφτεστε αλλά δεν θα πέσω στην παγίδα: Με αφήνει αδιάφορο ποιος διοικούσε το καλοκαίρι και αν φταίει ο Τζίγγερ, ο Πατέρας, ο Βγενόπουλος ή ο Παύλος. Αλλωστε, το κελεπούρι ο Γκοβού, κατά τα φαινόμενα θα ερχόταν στον ΠΑΟ και με τους πολυμετοχικούς. Και, κατά τη γνώμη μου, καλώς θα όριζε. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος ότι με τον Πατέρα στο τιμόνι θα γίνονταν οι επενδύσεις που ανάφερα. Και, σε κάθε περίπτωση, η απόδοση ευθυνών δεν έχει νόημα πλέον - τα στοιχήματα για τον ΠΑΟ είναι μπροστά.

Αλλά, καλοί μου άνθρωποι σας εκλιπαρώ, φιλάθλους, παράγοντες και συναδέλφους δημοσιογράφους: η έκφραση «αυτή η Μπάρτσα δεν παίζεται» αποτελεί έμμεση ύβρη σε μια ομάδα που το 1996 είχε νικήσει στο Άμστερνταμ εκείνον τον Αγιαξ, που το 2003 νίκησε στο Οπόρτο εκείνη την Πόρτο, που έκανε τρία ανεπανάληπτα ευρωπαϊκά «διπλά» τα τελευταία δύο χρόνια και που, τέλος πάντων, 8 γκολ σε δυο αγώνες από την ίδια ομάδα τα δέχθηκε τελευταία φορά το 1989 από τη Δυναμό Βουκουρεστίου (τότε που το Βερολίνο είχε ακόμα τείχος, γόης της εποχής ήταν ο Μάικλ Ντάγκλας και οι σταρ είχαν χαίτη). Συνεπώς, μόνο μια έκφραση μπορεί να αποδώσει ρεαλιστικά τη σημερινή κατάσταση: «Αυτή η Μπάρτσα δεν παίζεται... από αυτόν τον ΠΑΟ!».

Δυστυχώς, ο «πρέσβης» είναι... κουτσός. Δεν χρειάζεται να τον «κονταίνουμε» κιόλας...

ΠΗΓΗ: SENTRAGOAL.GR (X. ΚΥΡΙΑΖΗΣ)