ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ Η ΦΑΣΗ ΜΕ ΓΚΟΒΟΥ

Ελληνες είμαστε, εύκολα ενθουσιαζόμαστε, εύκολα απογοητευόμαστε. Εύκολα αποθεώνουμε, εύκολα σιχτιρίζουμε. Ετσι είναι και οι οπαδοί. Ζούμε την περίοδο που οι οπαδοί του Ολυμπιακού εκλιπαρούν τον Μαρινάκη (που σωστά περιμένει και εξαντλεί το χρονικό διάστημα που του δίνει η συμφωνία με τη Σεντ Ετιέν) να πληρώσει και να αγοράσει τον Μιραλάς και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ωρύονται εναντίον του Γκοβού και δεν θα τους φανεί υπερβολικό αν η ομάδα τους λύσει το συμβόλαιο (πόσο εύκολα άραγε;) με τον Γάλλο τον Γενάρη.

Ετσι όμως είναι ο οπαδός. Και η ισοπέδωση και η αποθέωση είναι μέσα στο παιχνίδι. Το ζητούμενο με την περίπτωση του Σίντνεϊ Γκοβού, όμως, είναι ότι η αμφισβήτηση του Γάλλου προέρχεται πλέον ανοιχτά εντός της ομάδας του με το περίφημο θέμα για το μήνα της κρίσης και για την απόδοση του ποδοσφαιριστή μέσα στις επόμενες εβδομάδες, που θα καθορίσουν το μέλλον της συνεργασίας του με τον Παναθηναϊκό.

Αφήνω στην άκρη το ενδεχόμενο (αν και δεν νομίζω ότι επιβεβαιώνεται) οι «πράσινοι» να έχουν την πληροφορία ή να παρακολουθούν τον Γκοβού και να έχουν διαπιστώσει ότι ξενυχτάει κάθε βράδυ και δεν εμφανίζει την παραμικρή πρόθεση συμμόρφωσης στις παρατηρήσεις που του έγιναν μετά το... ξεφάντωμα στο Mercedes.

Αγωνιστικά πάντως η στοχοποίηση του Γκοβού είναι 100% λανθασμένη και παράλογη και μπορεί να αποδοθεί είτε σε μη ανάγνωση των πραγματικών δεδομένων είτε σε λάθος πληροφόρηση για το τι παίκτης είναι ο διεθνής Γάλλος μεσοεπιθετικός όταν τον απέκτησαν.

 

Αν για παράδειγμα περίμεναν γκολ από τον Γκοβού, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι αυτό αποτελούσε και το μόνιμο μειονέκτημά του και το επίκεντρο της κριτικής που του ασκούταν ακόμα και στις πολύ καλές του σεζόν με τη φανέλα της Λιόν. Από πλευράς σκοραρίσματος η καλύτερη σεζόν του Γκοβού ήταν σε ηλικία 23 ετών με τα 13 τέρματα που είχε πετύχει τη σεζόν 2001-2 και που αποτελούν από τότε το προσωπικό του ρεκόρ.

Αν επίσης περίμεναν στο πρόσωπο του Γκοβού έναν εντυπωσιακό ποδοσφαιριστή τύπου Λέτο ο οποίος σε ορισμένα ματς θα έχει τη δυνατότητα να πάρει τον Παναθηναϊκό στις πλάτες του, να κάνει θαύματα με την μπάλα, να ξεσηκώνει την κερκίδα και να παίζει μόνος του την αντίπαλη άμυνα, επίσης δεν γνωρίζουν ότι τέτοιος ποδοσφαιριστής δεν υπήρξε ποτέ ο διεθνής Γάλλος μεσοεπιθετικός.

Από την άλλη πλευρά το ότι ο Γάλλος δεν έχει ούτε καν πλησιάσει -πλην του αγώνα με την Μπαρτσελόνα- τα στάνταρ της απόδοσής του στην εφετινή σεζόν με τον Παναθηναϊκό επίσης αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Είναι όμως και πέρα για πέρα λογικό...

Τα τελευταία δύο με τρία χρόνια της καριέρας του ο Σίντνεϊ Γκοβού παραδοσιακά στο ξεκίνημα της σεζόν είναι αλλού για αλλού. Αποκορύφωμα η περσινή σεζόν που οι Γάλλοι θεωρούσαν δεδομένο ότι θα φύγει από το «Ζερλάν» από τον Γενάρη (πολλές οι ομοιότητες) και εκείνος επανήλθε από τα μέσα της σεζόν, έγινε και πάλι βασικός στη Λιόν και τελικά τελείωσε τη χρονιά με 30 συμμετοχές στο σαμπιονά και πήγε και στο Μουντιάλ. Χωρίς βεβαίως η απόδοσή του να μπορεί να συγκριθεί με τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Πρόκειται για ποδοσφαιριστή που από τα 17 του χρόνια αγωνίστηκε όχι μόνο σε ένα πρωτάθλημα αλλά σε έναν και μόνο σύλλογο και στα 31 του χρόνια ξενιτεύτηκε για πρώτη φορά προκειμένου να αλλάξει επαγγελματική στέγη. Για έναν ποδοσφαιριστή που διδάχθηκε ένα και μοναδικό στυλ ποδοσφαίρου από τις ακαδημίες της Λιόν και το εφάρμοσε στη συνέχεια για δέκα χρόνια και στην επαγγελματική του καριέρα.

Για έναν ποδοσφαιριστή που άλλαξε περιβάλλον για πρώτη φορά μετά την τραυματική εμπειρία της συμμετοχής του στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και που στο ξεκίνημα της καριέρας του στον Παναθηναϊκό υπέστη θλάση και απουσίασε για σημαντικό χρονικό διάστημα ενώ έχασε και τον πατέρα του.

Δεν γνωρίζω αν ο Γκοβού θα βρει και πάλι τον εαυτό του και θα κάνει το καμ μπακ που έκανε πέρυσι στη Λιόν αλλά το να μην έχει βρει ακόμα τα πατήματά του μετά από δύο μήνες στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό και ενώ έχασε τον έναν λόγω τραυματισμού δεν είναι δα και τόσο παράλογο.

Θυμίζω δε ότι στους πρώτους τους μήνες στον Παναθηναϊκό η ίδια αμφισβήτηση είχε υπάρξει και για τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και για τον Τζιμπρίλ Σισέ. Θυμίζω ότι η βιασύνη στο να κρίνουμε είτε θετικά είτε ισοπεδωτικά τον οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή στο ξεκίνημα της καριέρας του σε ελληνική ομάδα μας έχει εκθέσει πάμπολλες φορές.

Και αν η βιασύνη για έναν οπαδό ή για έναν δημοσιογράφο δεν προκαλεί και πολλά προβλήματα, όταν προέρχεται μέσα από την ίδια την ομάδα μπορεί να αποβεί σε βάρος μίας σημαντικής επένδυσης για έναν ποδοσφαιριστή που παλαίμαχος δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, έστω και αν ουδέποτε δικαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν στο ξεκίνημα της καριέρας του.

Εναν ποδοσφαιριστή που είχε μάθει να κάνει συγκεκριμένη δουλειά μέσα στο γήπεδο ενταγμένος σε ένα πολύ καλά οργανωμένο σύνολο που για δέκα χρόνια και ανεξαρτήτως σύνθεσης παίζει το ίδιο ποδόσφαιρο. Και ήρθε στον Παναθηναϊκό για να βρει αυτόν τον ρόλο σε ένα σύνολο και σε μία ομάδα που ψάχνεται περισσότερο από τον Γκοβού.

Κάθε παίκτης κρίνεται ανά πάσα στιγμή και δίνει καθημερινά εξετάσεις όποιο όνομα κι αν κουβαλάει. Γιατί όμως μόνο ο Γκοβού είναι υποχρεωμένος να δώσει εξετάσεις στον Παναθηναϊκό, που μέχρι σήμερα μένει μετεξεταστέος συνολικά σαν ομάδα; Και πως βοηθιέται ένας ποδοσφαιριστής να βρει τον καλό εαυτό του, ειδικά αν θεωρήσει ότι είναι στοχοποιημένος; Και πόσοι παίκτες -και πολύ καλοί μάλιστα- του Παναθηναϊκού έχουν μέχρι σήμερα βρει τον εαυτό τους για να θεωρείται παραφωνία ο Γάλλος;

Τα συνολικά δεδομένα κρίνουν την αγωνιστική συμπεριφορά ενός ποδοσφαιριστή, όχι το ύψος του συμβολαίου του...

 

Πηγή: Blog Ανδρέα Δημάτου