Για εμάς είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μοιάζει αφάνταστα με τον άνθρωπο.
Έχει ιδιοσυγκρασία, προσωπικότητα,ταυτότητα, "είναι", DNA. Ακόμη, διακατέχεται από κόμπλεξ, συμπλέγματα, έχει ιδιαιτερότητες, μνήμη και συναισθήματα.
Κάπως έτσι μεταφυσικά έχουμε συνηθίσει να ερμηνεύουμε αρκετά από τα μεγάλα αποτελέσματά μας στην Ευρώπη. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε στο βάθος του μυαλού μας όταν μιλάμε για "βαριές" φανέλες διαφόρων ομάδων, όχι πραγματικά αλλά συμβολικά.
Μεγάλος ο πρόλογος μου, δε λέω, όμως σκέφτηκα να προσπαθήσω να μην αναλύσω το σημερινό ματς αμιγώς αγωνιστικά και να σταθώ κυρίως στο θέμα της νοοτροπίας.
Ενώ πριν από κάμποση ώρα ήμουν πολύ απογοητευμένος και εν θερμώ σκεφτόμουν πολύ αρνητικά και απαισιόδοξα για την τρέχουσα σεζόν, αποφάσισα να μην προτρέχω και να μην "ακυρώνω" παίκτες, προπονητές κλπ που κατά βάση όλοι λίγο πολύ τους πιστεύαμε για μεγάλα πράγματα πριν από πάρα πολύ λίγο. Είναι πολύ εύκολο να πάρουμε σβάρνα τα πάντα ....όμως....το έργο το έχουμε ξαναδεί έτσι δεν είναι?
Επιστρέφοντας λοιπόν εκεί που ξεκίνησα ήθελα να σταθώ στο θέμα της νοοτροπίας. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι εκεί πάσχει διαχρονικά ο Παναθηναϊκός. Αυτό από ότι φαίνεται δεν μπορεί να αλλάξει, εκτός αν βρούμε και κλωνοποιήσουμε 11 Σισέ. (Δύσκολο και αντιοικονομικό δεν το βρίσκετε?)
Μέχρι πέρσυ λέγαμε ότι έχουμε χάσει την ψυχή του πρωταθλητή και γιαυτό δεν έχουμε θετική "αύρα" και δεν αποπνέεται θετική ενέργεια σε τίποτα αγωνιστικό. Επίσης, λέγαμε ότι λόγω της έλλειψης πρωταθλημάτων δε μας υπολογίζει όπως παλιά η μικρή ομάδα που ταμπουρώνεται και παίζει βρώμικο αντιποδόσφαιρο απέναντί μας. Μέχρι πέρσυ οι διαιτητές μας έκοβαν το κεφάλι όταν πηγαίναμε να ορθοποδήσουμε. Τώρα που πάρα πολλά πράγματα αποκαταστάθηκαν και ίσως βελτιώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό, γιατί εμφανίζονται πάλι μίζερες αγωνιστικές συμπεριφορές?
Γιατί μας πληγώνει τόσο πολύ αυτή η ομάδα στα περισσότερα sold out? (σε σημείο που να φοβόμαστε το ...κακό κάθε φορά που εξαφανίζονται τα εισιτήρια?)
Γιατί πέρσυ έπρεπε σώνει και καλά να έχουμε δύο ήττες από τον Ολυμπιακό σε μια σαρωτική εγχώρια σεζόν και να παλεύουμε για το πρωτάθλημα με πολύ άγχος, ενώ υπήρχε μεγάλη διαφορά κλάσης?
Γιατί υποτιμάται ο θεωρητικά αδύναμος αντίπαλος? Γιατί υπερτιμάται ένας πολύ δυνατός? Γιατί υπάρχει τόση έπαρση μετά από ένα νταμπλ? Γιατί δεν ενδιαφέρει τους ποδοσφαιριστές αν σήμερα όργωσαν τη μισή Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι για να πάνε στην Καβάλα ή σε οποιαδήποτε πόλη? Γιατί αυτή η ομάδα έχει μάθει τόσο καλά την τέχνη του σκωτσέζικου ντους στον κόσμο της? Γιατί έχουμε μάθει να κάνουμε με υπερταχεία τη διαδρομή "Δόξα τω Θεώ"-"Βοήθα Παναγιά"? Γιατί πάντα ρίχνουμε σωσίβια λέμβο στον Ολυμπιακό όταν πάει να "βουλιάξει"?Γιατί δεν αποτελειώνουμε τον μικρό αντίπαλο όταν προηγηθούμε γρήγορα? Γιατί δεν τον συντρίβουμε ώστε να το θυμάται και να τρέμει ενόψει της επόμενης συνάντησής μας? Πώς γίνεται μια ομάδα που πέρσυ διακρινόταν για τη δίψα της, το πάθος της και έμπαινε πρώτη και με δύναμη στη φάση, τώρα να μπαίνει δεύτερη και καταϊδρωμένη? Είναι μόνο θέμα δυνάμεων? Και αν ναι πώς βρίσκονται οι δυνάμεις ξαφνικά εκεί που νομίζεις ότι θα τα κλατάρει και τελικά επανέρχεται στο ματς?
Το χουμε μάθει το ποίημα φίλοι Παναθηναϊκοί. Σήμερα δεν είδαμε τίποτα το διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει. Απλά αλλάζουν κάθε φορά οι πρωταγωνιστές. Μιλάω για θέμα της άσχημης νοοτροπίας, της αδιαφορίας, της έλλειψης πάθους, στοιχεία που απουσίαζαν πέρσυ και τα (ευεργετικά) αποτελέσματα τα είδαμε.
Ίσως υπάρχουν και καταστάσεις πίσω από το παραβάν, που εμείς δεν μπορούμε να εισβάλλουμε, διότι πώς αλλιώς να εξηγηθεί η παρουσία του Πατέρα τόσες φορές στην Παιανία την περασμένη εβδομάδα. Τι φοβόταν άραγε και τι έχει διαγνώσει όσον αφορά την ψυχοσύνθεση τμήματος ή ολόκληρου του ποδοσφαιρικού τιμ, ώστε να κάνει τόσα τετ-α-τετ? Όχι ότι δεν υπάρχουν αγωνιστικά προβλήματα, όμως δε νομίζω ότι αυτό τον "έκοφτε" και πήγε 4 φορές στην πρόπόνηση.
Ο Παναθηναϊκός πάντα είχε κυκλοθυμικό χαρακτήρα. Από τα ουράνια μια νίκης επί του Άγιαξ, στα τάρταρα της Νίκαιας. Από τη νίκη στο Μιλάνο, στην αυτοχειρία με την Τρίπολη. (Αυτά θυμάμαι μάνι μάνι πρόχειρα και γρήγορα ως παραδείγματα.)
Τώρα που είναι να πατηθεί το κουμπί της εκτόξευσης, παθαίνουμε...διακοπή ρεύματος. Τώρα που ο κόσμος ξαναγύρισε και σε στηρίζει εν μέσω κρίσης με 30.000 διαρκείας, μας κόβεις τα φτερά και δίνουμε δικαιώματα σε επίδοξους (τρομάρα τους) πρωταθλητές. Τώρα που έχουμε θεωρητικά την πιο έτοιμη ομάδα, γιατί δεν φιλοσοφεί κανείς ποδοσφαιριστής την κατάσταση και χαρίζουμε χρόνο στον Ολυμπιακό να δέσει ως ομάδα, κάνοντας τέτοιες γκέλες?
Λυπάμαι που έκανα το άρθρο "στα σύνορα της φαντασίας", όμως και αυτό είναι μια άμυνα για να μην τα πάρω όλα παραμάζωμα. Συν τοις άλλοις δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιοι ξέχασαν το ποδόσφαιρο μέσα σε 4 μήνες και θέλω να δώσω τις ευκαιρίες που δικαιούνται κάποιοι (έστω και καταξιωμένοι) νεοαποκτηθέντες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κλείσω αισιόδοξα ελπίζοντας ότι η κατάσταση θα διορθωθεί ή τουλάχιστον θα κάτσουν κάποιοι να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει άμεσα κιόλας να διορθωθεί.
Ας γίνει ένα format, ας γίνει ένα restart ή ένα refresh πριν κάνουμε άλλα δώρα στους αντιπάλους και να εγκατασταθεί επιτέλους ένα αντιβιοτικό απομάκρυνσης της άσχημης νοοτροπίας που δεν ξέρουμε από ξεφύτρωσε, έχοντας υπόψη το περσινό κλίμα.
Εύχομαι κάποιοι να παραδειγματιστούν από τον Σισέ....ας μη δουν τα γκολ του, ας παρατηρήσουν πώς εκρήγνυται όταν πανηγυρίζει.....Να μην δουν πόσο καλά παίζει, αλλά ότι ξεχειλίζει από πάθος. Ας μην κοιτάξουν την εμφάνισή του ή να μη θαυμάζουν μόνο τα τατουάζ, αλλά να τον ρωτήσουν με ποιο τρόπο ξεπέρασε τραυματισμούς λόγω των οποίων άλλοι θα είχαν παρατήσει τον αθλητισμό.
ΑΣ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ.
Πιστεύω ακράδαντα ότι δύσκολα θα ξαναβρούμε τέτοιο παίκτη "κινούμενη λάβα" , όπως επίσης ότι ο πρώτος λόγος για τον οποίο θα έφευγε ποτέ από εμάς είναι η ύπαρξη μη υγιούς νοοτροπίας στην ομάδα ή η απουσία καλού κλίματος και ανταγωνιστικότητας μεταξύ των συμπαικτών του.
ΤΑ ΛΕΜΕ ΠΑΙΔΙΑ
ΦΙΛΙΚΑ,
ΦΡΕΝΤΟ ΚΑΠΟΥΤΣΙΝΟ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου