Ο αγαπημένος μου θείος Στάθης (ένας Λευκαδίτης τρελόμαγκας- θιοσχωρέστον- που έμενε Λουίζης Ριανκούρ στους Αμπελόκηπους) είχε την βούληση να με πάει σε ένα ματς (με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας την περίοδο 88-89 όπου ο Πάο επέστρεψε και έπαιξε εκεί μερικά παιχνίδια.(είχε το χορτάρι και τότε πρόβλημα άραγε?).
Τελοσπάντων, η έμπνευσή του αυτή ήταν καταλυτική για τις πεποιθήσεις μου και αν και προερχόμουν από ένα κατακόκκινο σόι που μου έκανε δώρα από κόκκινα μπρατσάκια για να κολυμπάω μέχρι κόκκινα σπορτέξ και εισητήρια αγώνων του ολυμπιακού, η Λεωφόρος δε μου άφησε πολλά περιθώρια να κοιτάξω πίσω ποτέ ξανά στη ζωή μου.
Και όταν λέω Λεωφόρος, εννοώ την ατμόσφαιρα που συνάντησα εντός και εκτός γηπέδου τη μέρα εκείνη....Κλίμα ευθυμίας, χαβαλές, παρεούλες χαμογελαστές, συνωστισμός μετά κεφιού σε καφέ, μπαρ,καφενεία, βρώμικα στα πέριξ του γηπέδου, βλέμμα δίψας και ανυπομονησίας για το εναρκτήριο λάκτισμα.......Τραγούδια, συνθήματα,ψυχική ευφορία....Μα να ήταν μόνο αυτά....
Στα εσωτερικό η κατάσταση ήταν ακόμη πιο συγκλονιστική και πρωτόγνωρη για το επαρχιόπαιδο που είχε πάει σε ματς του Ολυμπιακού και είχε κριτήριο ώστε να διακρίνει τη διαφορά....Ο κόσμος μιλούσε με την οικειότητα ενός...γείτονα τόσο ο ένας φίλαθλος με τον άλλο, όσο και με τους ποδοσφαιριστές.....Φιλικές συζητήσεις λάαμβαναν χώρα στην άκρη του γηπέδου μεταξύ απλών φιλάθλων και των ποδοσφαιριστών και...δεν πίστευα στα μάτια μου και στα αυτιά μου.....
Πέρασαν πολλά χρόνια και ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδας με τον Άρη (από το οποίο ματς έχω την αντίστροφη μέτρηση των 138 ημερών μέχρι αύριο) ήταν το κερασάκι στην τούρτα της ΥΓΕΙΑΣ που είχε επιστρέψει για τα καλά στην ομάδα μας. Και αυτό επειδή πλην εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, η ομάδα, τα χρόνια της οικογένειας Βαρδινογιάννη είχε βαλτώσει σε πολλά επίπεδα που αφορούσαν την επικοινωνία με τον κόσμο και η μιζέρια-αρρώστεια,εξ εξαιτίας αλλεπάλληλων (έως και) γελοίων χειρισμών σε διάφορα θέματα είχε φωλιάσει για τα καλά μέσα μας, δίπλα μας, παντού. Πού είχε χαθεί αυτό που πρωτοείχα βιώσει στη Λεωφόρο και το έβλεπα μόνο αποσπασματικά στο γήπεδο?Βεβαίως και η ήττα φέρνει γκρίνια, όμως και για τις ήττες διαρκείας σε όλα τα επίπεδα κάποιος δεν ευθυνόταν? Δεν παραγνωρίζω παράγκες και τα συναφή, όμως και αυτή η ιστορία δεν αρκούσε πλέον για να μας καλύπτει τις φιλοδοξίες μας για τίτλους. Σημειώνω δε, ότι και εμείς ως φίλθλοι επηρεαστήκαμε και κάναμε λάθη εγκαταλείποντας την ομάδα.
Φεύγοντας από το γήπεδο, μετά το τελευταίο ματς με τον Άρη, το μόνιμο χαμόγελο του Τζόκερ (αλλά στο πιο χαρούμενό του) είχε χαραχτεί στο πρόσωπό μου που έλαμπε. Όπως πάρα πολλές φορές στη ζωή μας, έτσι και εκείνο το βράδυ, το αίσθημα του ανικανοποίητου μετά από εκλήρωση ενός μεγάλου στόχου-πόθου, έκανε μπραντεφέρ με το αδρανειακό σύστημα γκρίνιας της περιόδου Βαρδινογιάννη....
"...και τώρα πάει τέλος? δεν έχει πλέι οφ?...και πως θα περιμένω τώρα το Σεπτέμβριο πάλι?...α και μεταγραφές γιοκ ε? αφού η ομάδα είναι τούμπανο....?τελικά καλύτερα δεύτεροι..."
ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ ΦΥΣΙΚΑ. (ή μάλλον ίσως και να τα σκέφτηκα 1/1000 του δευτερολέπτου)
Στην ουσία μας πείραζε που θα αργήσουμε να ξανακαμαρώσουμε κάτι μήνες την ομαδάρα μας, αλλά είχαμε πάρει νταμπλ. Στην ουσία μας ενοχλούσε που οι τρύπες τις ομάδας ήταν κανα δύο εντοπισμένες κιόλας και έτσι τι θα διαβάζαμε στα καλοκαιρινά πρωτοσέλιδα?
Αν το προτιμούσαμε όμως!
Δεν είμαι μάντης, αλλά δεν είναι και δύσκολο να καταλάβεις τι σκεφτόταν καθένας μας μετά το νταμπλ.....
".............φεύγει ο Σάλπι, αλλά με έναν τύπου Γκοβού δεξιά και ένα Χάμερ στην άμυνα...η ομάδα είναι ήδη έτοιμη, την ώρα που οι άλλοι οι απέναντι είναι στο καναβάτσο. Ο Κόκκαλης δε βάζει μία...ίσα με πέμπτο τον βλέπω....χαχαχα...η διαιτησία μας σέβεται πια και η διοίκηση παρόλα τα λάθη της είναι δίπλα σε κάθε στιγμή...στην ομάδα, στο φίλαθλο, στο ζωντανό οργανισμό που δεν είναι απλά μια ακόμη ΕΤΑΙΡΕΙΑ....Τα καλύτερα έρχονται...."
ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ.... Μήπως αυτή δεν ήταν η λέξη που είχε κατακλύσει το μυαλό σας τότε και ήταν η μόνη που σας έδινε κουράγιο να περιμένετε τις κοντινότερες αγωνιστικές υποχρώσεις της επόμενης σεζόν κατά τα τέλη Αυγούστου? Σε συνδυασμό πάντα με την κατάσταση των απέναντι...χμμμμ
Μετά από μερικά βράδια (τα οποία βαριέμαι να μετρήσω) και αφού οι κόκκινοι τερμάτισαν πέμπτοι,η δημιουργία ενός group "Πέτρινα χρόνια ξανά στο Ολυμπιακό" με έκανε να γελάω την ώρα που το έφτιαχνα......Μετά από λίγο χρονικό διάστημα και επειδή δυστυχώς έτσι τα φέρνει πάντα η ζωή, πέσαμε από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα...λίγα.
Ο άνθρωπος που δεν ήρθε καν στη φιέστα Πρωταθλήματος, ο αμέτοχος Γιαννάκης και οι αυλικοί τσάτσοι ρουφιανογλύφτες, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν άντεχαν άλλο τόοοοοση πρόοδο και τόσο γρήγορα για την Εταιρεία Παναθηναϊκός. Το νταμπλ (αυτό και τα πολύ πιθανά άμεσα μελλοντικά) πήγαιναν κόντρα σε όλα όσα είχαν εξυπηρετήσει τόσα χρόνια και με τα οποία βολεύονταν.
Και έτσι βρέθηκα να φτιάχνω και να μετέχω σε δεκάδες group "πούλα"-"φύγε"-"δρόμο"-"χάρισε"-ΟΥΣΤ!" κ.λ.π
Με αυτά και με αυτά και με όσα κωμικοτραγικά δημόσια ξεκατινιάσματα των παραγόντων μας ακολούθησαν, δεν ήθελε και πολύ να σηκωθεί από το καναβάτσο και ο γαύρος, που στην αναμπουμπούλα χαίρεται όπως ο λύκος. Έχοντας τεράστιο κόκκινο επικοινωνιακό μηχανισμό και παίζοντας την τέχνη της προπαγάνδας στα δάχτυλα, ο θρήνος μπορούσε πλέον άνετα να προσπαθήσει να επιστρέψει και στην προσπάθεια αυτή, έβαζαν όλοι το χεράκι τους. Πράσινες, κόκκινες και ουδέτερες φυλλάδες , επώνυμοι και ανώνυμοι σχολιαστές στο ίντερνετ εξυμνούσαν το Βαρδινογιάννη και τις πρακτικές του και εμείς ζαλισμένοι από τα αυτογκόλ, θυμόμασταν το: "Σας γαμάει ο Πατέρας" με την λατρεία και τον πόνο του στυλ: "πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικός μας θαναι"....όπως λένε για την Κωνσταντινούπολη τρομάρα μας!
Η επική, πομπώδης, ηγετική φυσιογνωμία του Νικόλα Πατέρα (χαρακτηριστική η εικόνα στο ματς με τον Ολυμπιακό μπροστά από τις θύρες των οργανωμένων), του ανθρώπου που έσβησε απο το χάρτη με συνοπτικές διαδικασίες (δεδομένης της ισχύος τους και του καρεκλοκενταυρισμού της Ελλάδας) τον Σ. Κόκκαλη και το Γκαγκάτση,φάνταζε τόσο μακρινό παρελθόν και δεν ξέραμε και καν το γιατί....
Στη θέση του γλάστρες, μαϊντανοί και κάθε είδους αρπακτικό και τσιμπούρι που ήθελε να ξαναπιει το αίμα του Παναθηναϊκού μας.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Παρόλη τη στεναχώρια, πήραμε διαρκείας γιατί δε θέλαμε να τους αφήσουμε πάλι να κάψουν και να λεηλατήσουν...τουλάχιστον όχι μπροστά στα μάτια μας.....Για να μη γίνομαι κουραστικός και επειδή έχουν αναφερθεί σε άρθρα παντού (καθώς υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα), δώσαμε μεγάλη ηλεκτρονική μάχη και αυτό που ήθελα και εγώ και όλοι όσοι σκέφτονταν σαν κι εμένα ήταν πιστεύω να βάλουμε ένα λιθαράκι στην πιθανότητα επιστροφής ενός πιο υγιούς διοικητικού καθεστώτος στην ομάδα ή εφόσον ο παρέμεναν όλα τα ίδια, να είμαστε η αλογόμυγα που θα τους ελέγχει και θα τους ξυπνάει όταν θα πέφτουν σε λήθαργο οι νέοι (παλιοί) διοικούντες της Τζιγγεροαυλής.
Τα "πούλα-φύγε",χλευάστηκαν από τους επονομαζόμενους "τζιγγερικούς" και φυσικά από τους Ολυμπιακούς οι απόψεις των οποίων ταυτίζονται απόλυτα όπως θα χετε παρατηρήσει τις περισσότερες φορές.
Τα "πούλα-φύγε", υποτιμήθηκαν στο ματς με τη Τζένοα, από όλους όσους βόλευε να υποτιμηθούν.
Την αλήθεια την γνωρίζουμε όλοι όσοι είμασταν στο γήπεδο εκείνη τη μέρα αλλά και στο συλλαλητήριο του Απριλίου 2008.
Χωρίς οπαδική εφημερίδα, με τη βοήθεια μόνο μερικών άξιων πενών (τύπου Ν. Βασιλαρά) μέσα από τα blogs, τα φορουμ, τα σχόλια στα sites, βρήκαμε το βήμα να διατρανώσουμε ότι θέλουμε και πάλι ελεύθερο τον Παναθηναϊκό μας.
ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ....γίνει η συνάντηση για να ανακοινωθεί αυτό που περιμένουμε χρόνια.....
*εύχομαι να πάνε όλα καλά και να βρισκόμαστε πια εδώ μέσα και να καταπιανόμαστε μόνο για αγωνιστικά ζητήματα.
να διαφωνούμε,να συμφωνούμε, να σχολιάζουμε για την αγάπη μας μόνο για ό,τι αφορά τα εντός των γραμμών του γηπέδου.
*συγχωρώ πάρα πολλά πράγματα (όχι όλα προς Θεού) στο Τζίγγερ και την οικογένειά του (ό,τι κι αν συμβεί)
*δεν συγχωρώ Τουλούμπες και Κοντά ερπετά που πρόσβαλλαν τη νοημοσύνη μου και δεν κράτησαν μια πισινή το τελευταίο διάστημα
*Παύλο, θα μάθω στην κόρη μου να ξέρει τι γίγαντας ήσουν, για τα μάλλον ανεπανάληπτα δικά σου κατορθώματα και του Τυφώνα και....πόσο ψηλά μας σήκωσες ως φρόνημα όταν βουλιάζαμε παντού και χλευαζόμασταν από παντού....
*Παύλο, ντρέπομαι και για σένα και για μένα για τις τόσες φορές που φώναξα το "Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ". Κρίμα το σάλιο.....κρίμα οι τσακωμοί και οι αποκλεισμοί σε όσους δεν φώναζαν....
*Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που μου έδιναν δύναμη να παλεύω και με έκαναν να μην νιώθω ότι είναι μάταιο ή ότι είμαι ο μόνος....
ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ
Πάω για Baby-sitting γιατί είμαι ΠΑΤΕΡΑΣ και ....επιστρέφει ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Μετά θα κοιμηθώ σαν πουλάκι....
Κλείνω με τα Όλε στη Ρώμη
Από το κινητό μου
Με αγάπη
Φρέντο Καπουτσίνο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου