Γεια χαρά αδερφια
Πραγματικά χρειάστηκα ένα ολόκληρο 24ωρο μετά το το παιχνίδι της τετάρτης για να μπορέσω μέσα μου να βγάλω κάποια συμπεράσματα για αυτό το ματς που έδωσε η ομάδα μας με την Ρουμπιν. Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι από πολλές απόψεις. Θα προσπαθήσω λίγο να το αναλύσω αυτό, αφού πια μου έφυγε η πίκρα μιας εντελώς ξενέρωτης ευρωπαϊκής βραδιάς.
Ας τα πάρουμε λιγάκι από την αρχή. Το παιχνίδι με την υπερηχητική Μπαρτσα δεν άφηνε σε κανένα μας περιθώρια αισιοδοξίας. Το είχαμε χαμένο από τον αγιασμο…..της κλήρωσης του καλοκαιριού. Σίγουρα όλοι μας περιμέναμε μια πιο μεστή εμφάνιση αλλά μια ήττα με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα από την ομάδα μας. Δεν το είδαμε αλλά στο τέλος μικρό ρολό έπαιξε αυτό, είπαμε το παιχνίδι το είχαμε όλοι χαμένο στο μυαλό μας. Άλλωστε αν θυμάστε και το χορτάρι του γηπέδου στη Καλογρέζα ανάγκασε την ομάδα μας να αντιμετωπίσει την ομάδα της Καταλονίας ακριβώς την 1η αγωνιστική και μάλιστα εκτός έδρας.
Η μεγάλη λοιπόν ευκαιρία του Παναθηναϊκού λεγόταν Κοπεγχάγη. Ήταν το παιχνίδι που πάση θυσία έπρεπε να κερδίσεις για να παλέψεις για την 2η θέση με την Ρουμπιν. Εκεί λοιπόν στράβωσαν όλα. Αγνώριστος ο Παναθηναϊκός έκανε την Κοπεγχάγη να φαίνεται 2η Μπαρτσα….και παρτον κάτω. Αθλία εικόνα, μηδέν δυνάμεις, τραγικές εμφανίσεις μεμονωμένων παιχτών, όλα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ. Τέτοιο Παναθηναϊκό είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Ακόμα και πέρυσι που φάγαμε 2 ωραίες τριάρες από γαλατά και Ατλέτικο η ομάδα είχε παίξει μπάλα, και αν μη τι άλλο έδειχνε πως μπορούσε και ήθελε. Τελικά αυτό το παιχνίδι ήταν ο κόμπος στο περίφημο χτενι…..ακολουθησε μίνι κρίση στην ομάδα και τελικά όπως φάνηκε κάτι ξύπνησε….
Και φτάνουμε λοιπόν στο παιχνίδι της τετάρτης. Ο Παναθηναϊκός καλείται να σώσει ότι έχει μείνει στο φετινό ταξίδι της Ευρώπης στο παιχνίδι με την Ρουμπιν. Δυστυχώς κάνεις δεν αντιμετώπισε αυτό το παιχνίδι ως τελικό, ως παιχνίδι ζωής και θανάτου, ακόμα και εμείς οι φίλαθλοι. Ξενερωτικες δηλώσεις από όλους, περίεργες σκέψεις ξεκούρασης παιχτών γιατί έχουμε το ΜΕΓΑΛΟ ΝΤΕΡΜΠΙ με τον Αθηναϊκό Δικεφαλο…..Αντιμετπιζαμε μια ομάδα την οποία δεν γνωρίζαμε καθόλου. Πρωταθλήτρια των τελευταίων δύο ετών στη Ρωσία που είναι όμως μια ομάδα χωρίς καμιά ιδιαίτερη αναφορά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αν εξαιρέσουμε τα περσινά αποτελέσματα που έφερε με την Μπαρτσελονα.
Η Ρούμπιν αναδύθηκε στην επιφάνεια του ρωσικού ποδοσφαίρου την τελευταία 10ετία και μόλις το 2003 κέρδισε την άνοδό της στην πρώτη κατηγορία. Στις δύο τελευταίες μεταγραφικές περιόδου, η Ρούμπιν έχασε βασικούς άξονες του παιχνιδιού της. Τον περασμένο Ιανουάριο τον Αργεντινό Αλεχάντρο Ντομίνγκες και το φετινό καλοκαίρι τους Ρώσους Σεργκέι Σέμακ, ο οποίος ήταν το μυαλό στη μεσαία γραμμή αποτελώντας το συνδετικό κρίκο μεταξύ άμυνας και επίθεσης, Αλεκσάντρ Μπουκάροφ, ο οποίος ήταν ο πρώτος σκόρερ της για δύο σερί σεζόν.
Δεν σας κρύβω πως το φοβόμουν το παιχνίδι με την Ρουμπιν μόνο και μόνο γιατί δεν ήξερα τι θα πάω να δω μπροστά μου. Τελικά αυτό που είδα τουλάχιστον στην αρχή ήταν το όνομα του καραντενιζ στο φωτεινό πίνακα και ειπα…α τελικά έχουν και ένα γνωστό παιχτακι και αυτοί. Στον αγωνιστικό χώρο και οι 2 ομάδες κοίταζαν περισσότερο την άμυνα, παρά να κάνουν κάποια προσπάθεια για γκολ. Βέβαια για την Ρουμπιν ο βαθμός ήταν μια χαρά, άλλωστε υπάρχει και το παιχνίδι στη Ρωσία, για τον Παναθηναϊκό όμως πιστεύω τελικά πως ήταν μια μεγάλη ευκαιρία χαμένη να μπει στο παιχνίδι της πρόκρισης της επόμενη φάσης. Ήταν ξεκάθαρο πως ο Νιομπλιας το φοβόταν το παιχνίδι, δεν ήθελε να ρισκάρει γιατί και ο ίδιος ξέρει απλά πως από δω και πέρα κρίνεται, αν όχι σε κάθε ματς, σίγουρα από μια σειρά αποτελεσμάτων. Ο φόβος λοιπόν του πάγκου, είχε περάσει στην ομάδα που απλά κοίταζε να μην κάνει λάθος στα μετ όπισθεν, πράγμα που κατάφερε πολύ καλά. Οι αλλαγές του Νιομπλια μια απ τα ίδια. Ήταν ξεκάθαρο όταν έβγαλε Καραγκούνη Κατσουρανη πως φυλαγε τον κωλο του για την ΑΕΚ. Δυστυχώς μόνο μετά το ακυρωθέν γκολ του Σισε η ομάδα κατάλαβε πως μπορούσε, και πως στην τελική η αντίπαλη ομάδα που είχε κατέβει στο γήπεδο δεν ήταν μεγαθήριο που μας παρουσίαζαν όλα τα παπαγαλάκια, κόκκινα και μη, εδώ και 2 μήνες.
Ο Παναθηναϊκός ξεκάθαρα φοβήθηκε το παιχνίδι της Τετάρτης. Προτίμησε την σιγουριά της ισοπαλίας απ το κράξιμο σε ενδεχόμενο ήττας. Έχασε όμως μια μεγάλη ευκαιρία να κυνηγήσει την πρόκριση στην επόμενη φάση. Σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι πολλές απουσίες που είχαμε αλλά τελικά όπως φάνηκε δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία αυτό από μόνο του όταν ο αντίπαλος σου είναι τόσο μέτριος. Ο παλιός Ευρωπαϊκός Παναθηναϊκός τέτοιες ομάδες τις είχε για πλακα….και απλά γέμιζε τις ωραίες ποδοσφαιρικές μας βραδιές.
Τώρα λοιπόν πάμε για το θαύμα. Κομματάκι δύσκολο βέβαια γιατί το 0-2 μέσα στην έδρα σου από Κοπεγχάγη θεωρώ πως θα είναι καταστροφικο…αν βεβαίως θεωρούμε δεδομένο πως θα κάνει 2 διπλά σε Ρωσία και Δανία, και δεν χάσεις από την Μπαρτσελονα. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Όπως και να χει εμείς ελπίζουμε ως το τέλος και βλέπουμε……
Υ.Γ. 1 Για τον αγώνα με την ΑΕΚ δεν ασχολούμαι, τουλάχιστον πριν γιατί πολύ απλά δεν το βλέπω το παιχνίδι ως ντέρμπι. Ο ΠΑΟ μπορεί και πρέπει να κερδίσει μια μέτρια ομάδα έτσι ώστε να έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά της Τρούμπας.
Υ.Γ.2 Κωλογαυροι στις 30 του μηνός ξεκιναει το πρωτάθλημα για εσάς. Τέλος οι νεοφώτιστοι και τα παραρτήματα. Μαρινακη η σουίτα είναι ετοιμη…φορα κάνα ωραίο κιλοτάκι, αφού δεν θα τον γλυτώσεις τον βιασμό από τον Σισε εσύ και η ψεύτικη ομάδα σου, τουλάχιστον να το απολαυσουμε όλοι.
UNITED WE STAND
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου