Εκτός από επίδειξη μαγκιάς/ψυχής ο Παναθηναϊκός σε λίγες ώρες πρέπει να ζητά και την εύνοια της τύχης που στα ντέρμπι του έχει λείψει χαρακτηριστικά απ' το 1997. Στο νικηφόρο "ερυθρόλευκο" ματς που στιγμάτισε ο διαιτητής Παπουτσέλης, όλοι θυμούνται το αστείο πέναλτι που καταλογίστηκε υπέρ των λιμανίσιων και πολλοί λησμονούν ότι στο 89΄ ο Χουάν Μπορέλι για ένα κλικ δεν πρόλαβε το γύρισμα του Κριστόφ Βαζέχα στη μικρή περιοχή, ώστε να κάνει το 1-1, αφήνοντάς τους όλους ξερούς μιας κι ήδη είχαν αποβληθεί Καλλιτζάκης-Κολιτσιδάκης.
Το 1998 ηττηθήκαμε 3-1, παίζοντας πολύ ώρα με οκτώ (!) παίκτες, αλλά πριν ο Μάλαμας Τεβεκέλης αποβάλλει Γκούμα, Γεωργιάδη, Μιλόγεβιτς είχαμε την ευκαιρία να ισοφαρίσουμε το γκολ του Ίβιτς, πλην όμως το πέναλτι του "Γ.Χ" αποκρούστηκε απ' τον Κυριάκο Τοχούρογλου. Τη σεζόν 1998-99 χρειάστηκε να γίνουν όργια από τον Κώστα Παπαδάκο για να "γυρίσει" το 2-0, σε 4-2, ενώ στο 0-0 του β΄ γύρου, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος έπιασε τα άπιαστα, στερώντας απ' τον ΠΑΟ μια νίκη γοήτρου, κάμποσα 24ώρα μετά την απώλεια του κυπέλλου (0-2) από τον "αιώνιο", με τον Μπασινά να έχει σουτ στο δοκάρι, στο 90'.
Το 2000, στο απίστευτο 2-2 του β΄ γύρου, ο ΠΑΟ είχε δύο δοκάρια (Φύσσας, Βαζέχα) συν μια τρομερή ευκαιρία με τον Βαζέχα, μετά την ισοφάριση του Αλεξανδρή στο 82΄, που θα έδινε το τρίποντο στους "πράσινους", σε μια σεζόν που αδίκως δεν στέφθηκαν πρωταθλητές.
Την επόμενη χρονιά μετά το 3-1 με τη Γιούβε στο Στάδιο , τους υποδεχθήκαμε σε μια Λεωφόρο που "έβραζε", αλλά δύο φορές τα δοκάρια (σε κεφαλιά του Βόκολου και πλασέ του Λυμπερόπουλου) δεν μας έκαναν το χατήρι. Το 2002 ο αγώνας ήρθε 2-2, με τους δικούς μας να χάνουν μεγάλες ευκαιρίες στο πρώτο μέρος με τον Κωνσταντίνου και στην επανάληψη να μην τους δίνονται δύο πεναλτάρες-μαρς των Κωστούλα/Κόντη, πάνω στον Γκόραν Βλάοβιτς. Το 2003 ήταν τόση η ατυχία που μας έδερνε που βάλαμε...πέντε γκολ και κερδίσαμε μόλις 3-2, με τους Κυργιάκο-Χένρικσεν να σκοράρουν κατά λάθος στην εστία του Νικοπολίδη.
Το 2004, με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο να κάνει όργια στη Ριζούπολη, ο Ολυμπιακός την γλίτωσε με 1-1, αν και στο τέλος ο Ζιοβάνι (που βρέθηκε μόνος με τον Νικοπολίδη, μετά από φοβερή γκέλα του Νασίφ Μόρις) θα μπορούσε να μας τιμωρήσει. Στο 2-2 του...Δούρου (όπως αποκαλούν ακόμα και σήμερα μερικοί κρετίνοι), τους κατοχυρώθηκε τέρμα που ποτέ δεν πέρασε τη γραμμή του τέρματος του Χαλκιά, αφήστε που στο 89΄ ο Κωνσταντίνου δεν πρόλαβε για λίγο συστημένη σέντρα, για να κάνει με κεφαλιά το 3-2 και να σχολάσει νωρίτερα το παραμύθι.
Το 2005 στη "πρώτη" του Νικοπολίδη με την κόκκινη φανέλα, ο Αρτινός έπιανε τα πάντα προ των Γκέκα-Γκονζάλες, έτσι ένα εύκολο 4-0, βγήκε με το... ζόρι, 1-0. Το 2007 ,επί Μουνιόθ, σταθήκαμε για πρώτη και τελευταία χρονιά τυχεροί σε ντέρμπι, αφού τους κερδίσαμε με γκολ του Παπαδόπουλου σε νεκρό χρόνο, ενώ προηγουμένως ζήτημα ήταν να είχαμε περάσει τη σέντρα πέντε φορές.
Το 2008, χάσαμε τρία τετ-α-τετ και πέναλτι στο 1-1 του Φαλήρου. Το 2009, στο Στάδιο ο Ολυμπιακός δεν πέρασε τη σέντρα, παρόλα αυτά πήρε τον πόντο (0-0), ενώ στη ρεβάνς γελούσε μέχρι κι ο Κόκκαλης στην απόφαση του Σπάθα να μην δώσει πέναλτι το αντικανονικό μαρκάρισμα του Πάντου στον Κλέιτον στα χασομέρια της αναμέτρησης. Πέρσι στην Καλογρέζα, είχαμε μόνο...τρία δοκάρια και στο τέλος δεν μπορέσαμε να σώσουμε ούτε τον πόντο. Επιτέλους, ας σταθεί και μια φορά στον ΠΑΟ η τύχη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου