Στα τελευταία δευτερόλεπτα του σημερινού παιχνιδιού, ο Αλέξης Τζόρβας για μένα έκλεψε
ουσιαστικά τον τίτλο του MVP από το Λέτο.
Στο σημείο αυτό, για τρίτη (και καταπληκτικότερη) φορά στο ματς με τον Άρη έκανε σωτήρια απόκρουση δικαιώνοντας παράλληλα τρία πράγματα:
1) τον εαυτό του
2) τις προσδοκίες όλων όσων συνέχιζαν να τον στηρίζουν στα άσχημα (εγώ δεν ήμουν ένας από αυτούς φέτος)
3) τις καλοπροαίρετες κριτικές, αυτές που στο γενικότερο κακό κλίμα της ομάδας ξέφυγαν κάπως και ίσως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μέχρι και προσβλητικές.
Για την περίπτωση τρία στην οποία συγκαταλέγομαι έχω να πω τα εξής.
Κατ΄ εμένα, με τη σημερινή πολύ καλή εμφάνιση, δικαίωσε ακόμη κι αυτές τις εις βάρος του κριτικές για τον απλούστατο λόγο, ότι όλοι όσοι τον "κράζαμε" (ο καθένας με τον τρόπο του) φέτος, στο βάθος του μυαλού μας είχαμε τον γκολκίπερ που μας έδωσε αναρίθμητους και υπερπολύτιμους βαθμούς στην πορεία του περσινού νταμπλ. Ξαφνικά (προφανώς λόγω νοοτροπίας ή λόγω έλλειψης προσωπικής δουλειάς ή λόγω του γενικότερου χάους) ο τερματοφύλακας αυτός άρχισε να γίνεται μια σκιά του εαυτού του.
Παραδέχομαι ότι ανήκω στην κατηγορία αυτού του 60-70% των παναθηναϊκών που έχασαν νωρίς φέτος την υπομονή τους με το Τζόρβα και γιαυτό τον ευχαριστώ δημόσια που μας έσωσε σήμερα και του ζητάω και συγνώμη. Όμως:
-έβλεπα έναν αδιάφορο τερματοφύλακα, που τα έχει φορτώσει στον κόκκορα και σήμερα (αλλά και στην Ξάνθη) είδα απίστευτο ζήλο και κίνητρο να αποδείξει πράγματα..
-έβλεπα έναν τερματοφύλακα να μη μπορεί να κάνει μια έξοδο ή ένα βολέ λόγω απουσίας αυτοπεποίθησης και σήμερα είδα να σφίζει από σιγουριά μπλοκάρωντας σταθερά σε δύσκολο μακρινό φάουλ, όπως επίσης να κάνει δυνατό ελεύθερο και να περνά εύστοχα τη σέντρα σε συμπαίκτη του μετά από πάρα πάρα πάρα πολλά ματς...
-έβλεπα ένα τερματοφύλακα οκνηρό, μαλθακό, αμίλητο και αγέλαστο με τους συμπαίκτες του και σήμερα έβγαζε σπίθες και φώναζε με πάθος σε συμπαίκτες κι αντιπάλους...
-έβλεπα έναν τερματοφύλακα να τον υποστηρίζουν λέγοντας επιχειρήματα ότι είναι Παναθηναϊκάρα ή ότι είναι όμορφος (οι γυναίκες). Εκεί είχαμε φτάσει...
Λένε πως ένας διαιτητής όταν περνά απαρατήρητος, θεωρείται καλός και ικανός.
Αυτό ισχύει και γενικότερα στη ζωή σε κάποια επαγγέλματα. Όχι όμως σε αυτό του ποδοσφαιριστή.
Αν ο Τζόρβας πέρναγε απαρατήρητος μετά από τόσες γκέλες και τόσα πραγματικά καίρια έως εγκληματικά λάθη θα ήταν φυσιολογικό να τον αφήνουμε στο απυρόβλητο ενώ παίζει σε μια τόσο νευραλγική θέση? Θα υποδήλωνε ότι πιστεύουμε σε αυτόν? Ότι μπορεί να τα πάει καλύτερα? Όχι, γιατί θα λέγαμε "έλα μωρέ,τόσα μπορεί , τόσα κάνει..."
Δεν πάω να χρυσώσω κανά χάπι, όλων όσων του επιτεθήκαμε. Το επισημαίνω για πολλοστή φορά.
Όμως καμιά φορά όταν έχεις πολύ ψηλά τον πήχη για κάποιον, έχεις βασιστεί πάνω του και αυτός σε "πουλήσει", ενώ τον πιστεύεις τόσο πολύ, τότε....επειδή άνθρωπος είσαι και έχεις πάθη και αδυναμίες, μπορεί κάπου να ξεφύγεις....Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο...
Σε ευχαριστούμε Αλέξη που μας κράτησες ζωντανούς σήμερα και ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια. Σήμερα θύμισες τον περσινό κέρβερο...
Δικαιολόγησέ μας πάντως, επειδή για να εμφανιστείς έτσι όπως εμφανίστηκες σήμερα και με την Ξάνθη, προφανώς κάπου έβαλε το χεράκι της και η κριτική (άδικη ή μη) έτσι δεν είναι?
Μέσα σε 4 εβδομάδες πιστεύω ότι η εικόνα σου άλλαξε προφανώς λόγω ξεκούρασης και προσωπικής δουλειάς, άρα ίσως είχαμε δίκιο όταν λέγαμε ότι πρέπει τόσο να δουλέψεις ξανά εντατικά, αλλά και να κάτσεις λίγο στον πάγκο προκειμένου να καθαρίσει το μυαλό σου.
Δικαιολόγησέ μας, διότι αν κάνεις κάποτε παιδί ίσως χρειαστεί (και μάλλον θα πρέπει) σε κάποιες περιπτώσεις να το μαλώσεις, ώστε να γλιτώσεις από μεγαλύτερα δεινά στο μέλλον...
Για κριτική του παιχνιδιού της ομάδας θα τα πούμε σε επόμενο άρθρο.
Φρέντο Καπουτσίνο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου