"Όποιος νικά τους άλλους είναι δυνατός.
Όποιος νικά τον εαυτό του είναι ισχυρός.
Κι όποιος ξέρει ότι όταν πεθάνει δεν θα καταστραφεί...
Όποιος νικά τον εαυτό του είναι ισχυρός.
Κι όποιος ξέρει ότι όταν πεθάνει δεν θα καταστραφεί...
είναι αιώνιος."
Μετά από καιρό είμαι πάλι εδώ, με ένα μυαλό που εξακολουθεί να είναι συγχυσμένο από όσα γίνονται (όπως και το δικό σας), με μια πίκρα που διογκώνεται από τα καθημερινά μας προβλήματα και από το κλίμα που θα έπρεπε να είναι γιορτινό, με την αμηχανία να κυριαρχεί σε κάθε κουβέντα μας με ομοϊδεάτη Παναθηναϊκό.
Σαν να μη φτάνει αυτό, όλοι μας γινόμαστε δέκτες μηνυμάτων με θεωρίες συνομωσίας, φτιάχνουμε και διαδίδουμε τα δικά μας σενάρια, γινόμαστε δικαστές και εισαγγελείς σε αυτό το γαϊτανάκι εσωστρέφειας που έχει αρχίσει εδώ και αρκετό καιρό και έγινε κάτι σαν την "Λάμψη" του Φώσκολου, με την διαφορά ότι εδώ τα πράγματα είναι αληθινά, πιο τρομακτικά και ίσως να μην υπάρχει Happy End,αν δεν είμαστε όλοι μαζί, δίπλα στον Παναθηναϊκό μας....
Αυτός είναι και ο λόγος που είπα να συνεχίσω, για να δείξω αλλά και να κάνω πράξη από την πλευρά μου κι γω ότι πρέπει να παλέψουμε παρόλες τις αντιξοότητες, παρόλο που βρισκόμαστε για τα καλά μέσα στη φουρτούνα και το μάτι του κυκλώνα.
(Να σημειώσω εδώ ότι το απόφθευγμα που βλέπετε στην αρχή του άρθρου και το έγραψε ο πολύ καλός φίλος Giannis Tr. στο FB, ομολογώ με βοήθησε πολύ...)
Εγώ νιώθω τώρα λίγο πιο ισχυρός καθώς νίκησα τον εαυτό μου και συνεχίζω εδώ για την Πανάθα, της οποίας είμαστε πάντα πιστοί, καθώς και να πέθαινε (που λέει ο λόγος) επειδή κάποιοι την πρόδοσαν, ΑΥΤΗ ΔΕ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ....
Α) ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Το πρώτο κρύο ντους μετά από πολύ πολύ καιρό, σχετικά με την ομάδα το έφαγα μαζί με άλλους 2-3 χιλίαδες κόσμο μέσα στην Τρίπολη. Κι αυτό γιατί λόγω του μικρού γηπέδου και λόγω των μικρών αποστάσεων ανάμεσα σε κερκίδες και αγωνιστικό χώρο (κάτι σα Λεωφόρο ας πούμε), είδα μπροστά μου πράγματα που με έκαναν να προβληματίζομαι αφάνταστα. Όχι πως δεν ήξερα ότι η ομάδα πάσχει. Αλοίμονο....Κάθε βδομάδα γήπεδο είμαι, απλά η μακροσκοπική οπτική του ΟΑΚΑ όταν παρακολουθείς ποδόσφαιρο, καμουφλάρει αρκετά προβλήματα, ενώ το κυριότερο: δε σε βοηθά να βλέπεις την ψυχολογία, το ηθικό και την ψυχοσύνθεση ενός ποδοσφαιριστή. Αυτό το τελευταίο, μόνο από κοντινά πλάνα στην τηλεόραση ή σε μικρά γήπεδα όπως της Τρίπολης μπορείς να το δεις.
Εκεί ιδίοις όμμασοι λοιπόν διαπίστωσα τελειωτικά, ότι οι σχέσεις των παικτών είναι άσχημες, αφού σχεδόν δε μιλούσαν ο ένας με τον άλλο, ενώ βρίζαν ο ένας τον άλλο με το παραμικρό. Είμαι δε πεπεισμένος ότι τις ευκαιρίες ο Σισέ τις έχασε λόγω εκνευρισμού, αφού τα "παικτάκια" (σε ικανότητα ή χαρακτήρα) που έχει για συμπαίκτες, του τα χουν κάνει τσουρέκια. (άντε για να μαστε και σε Χριστουγεννιάτικο πνεύμα). Κατάλαβα επομένως, ότι όσα λέγονταν είναι πέρα για πέρα αλήθεια, η δε αδιαφορία κάποιων ποδοσφαιριστών (τους οποίους κατονομάζω και μιλάω κυρίως για Σπυρόπουλο και Τζόρβα) ήταν και είναι παρομοιώδης.
Ο Τζόρβας για μένα λοιπόν δε μπόρεσε:
α) να διαχειριστεί το γεγονός ότι πήρε τη φανέλα σπίτι του και τα φόρτωσε στον κόκκορα.
β) να σηκώσει κεφάλι από τότε που ο Σηφάκης του πήρε τη θέση στην Εθνική
γ) να σκεφτεί με υπευθυνότητα και ίσως να ζητήσει ακόμη να κάτσει στον πάγκο (που θα του έκανε σίγουρα καλό να ξελαμπικάρει). Αντιθέτως, επιμένει να θεωρεί ότι η ομάδα είναι δικιά του, ότι πρέπει να τον γλύφουμε όλοι και να παίρνει πάντα συγχωροχάρτι, επειδή φίλησε το τριφύλλι στη φανέλλα μέσα στο Τηγανισκάκη.
Ο Σπυρόπουλος για μένα είναι η προσωποποίηση του αράγματος και του σταρχιδισμού. Μιλάμε για τον ορισμό της στασιμότητας και της αδιαφορίας στο λεξικό. Ο τύπος μετά από τόσα χρόνια δεν έχει αντιληφθεί σε τι μέγεθος ομάδας παίζει. Είναι απροπόνητος, αγύμναστος, χαρακτηριστικά δε αναφέρω ότι δεν έχει τη δύναμη να κάνει φάουλ ή να τζαρτζάρει όταν τον περνάνε συνεχώς δίπλα του ή στην πλάτη του. Μέσο όρο σε κάθε ματς τρώει 4-5 επιθέσεις με "φτηνό" και εύκολο τρόπο και τρώμε min 1 γκολ εξαιτίας του, όπως τελευταία έγινε με το Γαύρο Βόλου. Αν δείτε τη φάση από νωρίς θα δείτε ότι αυτός είναι ο υπαίτιος του γκολ. Στη δε Τρίπολη, ο Κάκος τον άφηνε προκλητικά μέσα στο γήπεδο, ενώ ήταν για αποβολή. Λέτε να ήταν κορόϊδο με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί? Τελοσπάντων....
Δε θέλω να θίξω τα υπόλοιπα χιλιοειπωμένα αγωνιστικά ζητήματα...τα ξέρετε όλοι σας. Τα διαβάζετε συνέχεια, τα βλέπετε συνέχεια μπροστά σας, πονάνε τα μάτια σας και η ψυχή σας. Τα μάτια πονάνε λόγω θεάματος, η δε ψυχή, λόγω των βρισιών που σκεφτόμαστε ότι ρίχναμε σε άτομα όπως το Roberto Fyssas, που ντρέπομαι που τον κορόϊδευα (π.χ όταν τον συγκρίνω με Σπυρόπουλο) ή την παικτάρα Σπύρο Μαραγκό που απλά έτυχε να είναι ο πιο low profile και η λιγότερο φίρμα μέσα σε μια ομάδα αστέρων, οπότε άκουγε (αναγκαστικά) τα σχολιανά του.
Τα λάθη του καλοκαιριού τεράστια......Η προετοιμασία Νιόπλια να θυμίζει προετοιμασία Ρότσα το 96 στο Σχινιά.....Τα τουρ του ΠΑΟ στην Αμερική να κάνουν την ομάδα παιδική χαρά για οικονομικούς λόγους (μόνο ο Παναγούλιας έλειπε). Η εικόνα είναι ξεχαρβαλωμένης ομάδας και δυστυχώς -πλην εξαιρετικού απροόπτου- μιας μη αναστρέψιμης αγνωιστικής κατάστασης. (Το είδαμε και σήμερα με τα Τρίκαλα, μια ομάδα αδύναμη όπως λέγανε οι δημοσιογράφοι πριν το ματς).
Το Μουντιάλ ήταν το κερασάκι στην τούρτα της πλημμελούς προετοιμασίας. Δημιούργησε νέες κλίκες και επέφερε κούραση σε ποδοσφαιριστές που δεν ξεκουράστηκαν όσο έπρεπε, επειδή έπρεπε να τρέχουν στο Αμέρικα. Το διοικητικό καλοκαιρινό μπάχαλο, η διοικητική και οπαδική εσωστρέφεια, άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου για τα καλά.....Το αποτέλεσμα? ΓΛΑΡΟΣΟΥΠΑ
Β) ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μην περιμένετε να ακούσετε από μένα κάποια είδηση. Η΄ το πιο πιθανό σενάριο για τους λόγους που έγιναν όσα έγιναν. Η΄ μαντεψιά για το μέλλον. Θεωρώ τον εαυτό πολύ μικρό (σε γνωριμίες) και πολύ μακρυά σε απόσταση από τα κυκλώματα ώστε να ξέρω. Πολλά ακούγονται. Η σκόνη δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη και τα επεισόδια που θα παιχτούνε θα είναι αρκετά. Υπομονή να έχουμε. Πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε Σύλλογος για να βουλιάξει. Νομίζω ότι θα βγούμε από το αδιέξοδο και σε κάθε περίπτωση είμαστε έτοιμοι για μάχη. ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ...οι πραγματικοί συνιδιοκτήτες του Παναθηναϊκού. Εμείς που δεν πηδάμε από καράβια ενώ έχουμε το τιμόνι στην καταιγίδα, εμείς που δεν είμαστε πρόβατα να μας ταϊζει ο καθένας ότι γουστάρει και να προσπαθεί να μας κάνει "έτσι όπως θέλει", που λέει και το σύνθημα... Εμείς είμαστε μόνιμοι, δεν είμαστε περαστικοί..."στις χαρές και στις λύπες μαζί.....".
(Παρεπιπτόντως, να μη βιάζεστε,να μην ξεχνάτε και να μην τα κάνετε όλα ίσωμα, όπως κάποιοι "νοσταλγοί", που νιώσανε τέτοια καύλα που παρακαλάνε να πέσουμε Δ΄ Εθνική, για να δικαιωθούν στον υπέρτατο βαθμό)
Κάτι τελευταίο που θα ήθελα να πω σχετικά με τα διοικητικά προβλήματα είναι το εξής:
Για μένα, όσα βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, με το άρρωστο κλίμα στην ομάδα, δεν είναι η αιτία των προβλημάτων. Αυτό που βιώνουμε είναι οι συνέπειες. Η προδοσία είναι συνέπεια...δεν είναι αιτία του προβλήματος...Τα οικονομικό πρόβλημα της ομάδας είναι αποτέλεσμα, δεν είναι αιτία. Η έλλειψη υπομονής των οπαδών είναι αποτέλεσμα. Η θεοποίηση και η προσωπολατρεία είναι συνέπεια, όχι αιτία. Εκεί πρέπει να σταθούμε....Για να γίνω πιο σαφής, για μένα οι κυριότερες αιτίες που περνάμε όσα περνάμε είναι δύο:
1) Το 12/14 του Ολυμπιακού του Κόκκαλη. Οι σαββατοκυριακάτικες νύχτες-δηλητήριο των τελευταίων περίπου 15 ετών μας έχουν αφήσει βαθιά χαραγμένα σημάδια πόνου καθώς και ατελείωτο μαράζι, που μας θολώνει...Μας κάνει να έχουμε μηδενική ανοχή σε βαθμολογικές απώλειες, μας κάνει να μην έχουμε υπομονή. Δε λέω ότι φταίμε εμείς. Απλά έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση αφόρητης πίεσης, που συσσωρεύει πίον και ένταση που όταν ξεθυμαίνει τα κάνει όλα μαντάρα. Σε διοικητικό, προπονητικό, αγωνιστικό και οπαδικό επίπεδο.
Βάζω στοίχημα ότι ακόμη και ο ίδιος ο Κόκκαλης δεν ήξερε τι είδους και πόσου μεγέθους ζημιά (μακροπρόθεσμα) προκαλούσε στον Παναθηναϊκό, ασελγώντας σε εβδομαδιαία βάση εις βάρος του αλλά και γενικότερα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από ότι φαίνεται, οι τίτλοι είναι το λιγότερο που έχανε ο ΠΑΟ τότε.... Στην ουσία έχανε απόθεματα ηρεμίας και γαλήνης, αξιοπρέπειας και σεβασμού. Ο δε κόκκινος και "ουδέτερος" τύπος, χορεύοντας με το ντέφι που κράταγε ο Θείος, διόγκωνε τα προβλήματα και μας οδηγούσε σε αφορισμούς και μίνι εμφυλίους. Με μια κουβέντα: "όπου φτωχός, κι η μοίρα του, η φτώσει φέρνει γκρίνια κ.λ.π" , που λέμε...
Στη μη καταπολέμηση του φαινομένου "Κόκκαλης", για μένα έχει ευθύνη η Πολιτεία και οι διοικήσεις του Παναθηναϊκού, που δεν τον πολέμησαν όσο έπρεπε και του επέτρεπαν να αλωνίζει προκλητικά.
(Και) αυτά πληρώνουμε τώρα.
2) Η απουσία γηπέδου, (και αυτό μνημείο ανικανότητας των τελευταίων διοικήσεων της ομάδας, αλλά και της πολιτείας φυσικά), επιτείνει σε κάθε χρονική στιγμή τα προβλήματα. Σε βυθίζει σε οικονομικά προβλήματα και χρέη, σε κάνει "συγκρατημένο" τις μεταγραφές. Μη έχοντας γήπεδο δεν είσαι ελκυστικός σε οπαδούς ή επενδυτές. Μη έχοντας γήπεδο, είσαι έρμαιο στις διαθέσεις των διαιτητών, δεν είσαι το φόβητρο των αντιπάλων. Μη έχοντας δικό σου γήπεδο χάνεις σε κύρος αλλά και σε ουσία, σε σχέση με το βασικό σου αντίπαλο Η απουσία γηπέδου έχει αγωνιστικό και διοικητικό αντίκτυπο....Δε νομίζω ότι χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω. Αν είχαμε γήπεδο, νομίζω τα οικονομικά, διοικητικά και αγωνιστικά προβλήματα, θα ήταν πιο εύκολο να επιλυθούν. (να μην πω ότι εξαρχής δε θα είχαν δημιουργηθεί τόσα). Ο Μαρινάκης άραγε θα είχε σπρώξει τόσο χρήμα να αγοράσει το γαύρο, εάν δεν υπήρχε το γήπεδο στη μέση?
Είναι απορίας άξιο πάντως, ότι δε βρέθηκε ένας χριστιανός να μας βγάλει στους δρόμους γιαυτό το πρωτεύων ζήτημα και ότι χάνεται το θέμα από την επικαιρότητα συνέχεια. Ενώ θα έπρεπε να είναι στην κορυφή.
Αυτά για σήμερα...
Ψηλά το κεφάλι
Φρέντο Καπουτσίνο
Υ.Γ ΌΤΙ ΑΞΙΖΕΙ, ΠΟΝΑΕΙ...ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου