Άμεσοι συσχετισμοί υπάρχουν ή εμφανίζονται κάθε στιγμή που περνάει. Ποιον παίκτη πήρε η μια ομάδα και ποιον έδωσε η άλλη, τι πέναλτυ έδωσε ο διαιτητής στη μία ομάδα και τι ανύπαρκτο φαόυλ στην άλλη, ποιος είναι το αστέρι της μιας και πόσο καλύτερος είναι από τον μεγαλύτερο παίκτη της άλλης κ.ό.κ. Τα ζείτε και τα ζούμε όλοι καθημερινά, τα παιχνίδια του μυαλού και της καζούρας, τις τακτικές εξαφάνισης από παρέες μετά από βαριές ήττες ή γκέλες...Όλοι λίγο ως πολύ κάνουμε τα ίδια με τους άσπονδους φίλους και εχθρούς.
Μιλάω όμως για τον εγχώριο ανταγωνισμό, διότι όπως δεν κάθομαι ποτέ να ανεχτώ ή να ακούσω καν γαύρο να μιλάει για τη διαιτησία, έτσι και στην τομέα "Ευρωπαϊκή καταξίωση ελληνικής ομάδας", ο Ολυμπιακός για μένα δεν υπάρχει στο χάρτη και ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Εκεί εμείς οι Παναθηναϊκοί είμαστε υπεράνω οποιασδήπoτε ελληνικής ομάδας και το πιθανότερο είναι ότι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
Άλλωστε για εμάς, η Ευρώπη πάντα ήταν κάτι το ιερό, κάτι ανώτερο που μόνο εμείς το ζούμε στη σωστή διάσταση και παίρνουμε μέρος με αξιοπρέπεια και σεβασμό από και προς τους αντιπάλους μας. Όταν εμείς ακούγαμε τον ύμνο του Τσάμπιονς Λίγκ, οι κόκκινοι νόμιζαν ότι είναι ο νέος ύμνος της Eurovision και όταν εμείς κουνάγαμε το περιβόητο αστεράτο σεντόνι, οι άλλοι κάθονταν πάνω στα κλαριά τους και αγνάντευαν στο τίποτα και στο πουθενά. Κι όπως λέει σχετικά και το λαϊκό άσμα: "τι να μας πεις κι εσύ και σύ και σύ απ΄τη ζωή σου, μια νύχτα απτή ζωή μου, ολόκληρη η ζωή σου."
Την απαξίωση στον ευρω(πέο) Ολυμπιακό την εμπέδωσα μια και καλή όταν κάποια φορά σηκώθηκα και έβριζα τον Ολυμπιακό στην κερκίδα σε ευρωπαϊκό αγώνα: τότε μονομιάς ένα τσουνάμι πράσινων ομοϊδεατών μου την "έπεσε", όπως λέμε στην καθομιλουμένη, επειδή καταπιανόμουν και έδινα σημασία (και αξία επομένως) στον ανύπαρκτο διαχρονικά Ολυμπιακό, ενώ εμείς πρωταγωνιστούσαμε για άλλη μια φορά στην ευρωπαϊκή σκηνή θεάματος.
Από τότε δεν το ξανάκανα ποτέ και ξέρετε όλοι σας, ότι σπάνια έως ποτέ ακούγονται συνθήματα εις βάρος των γαύρων σε ευρωπαϊκά ματς.
Με όλο αυτό τον πρόλογο θέλω απλά να υπερθεματίσω στο ότι για εμάς η Ευρώπη δεν είναι το ίδιο, όπως για όλες τις άλλες ελληνικές ομάδες. Ξέρετε όλοι βαθιά μέσα σας ότι στους 3-4 κυριότερους λόγους για τους οποιούς γίνατε ή είστε περήφανοι Παναθηναϊκοί, είναι η Ευρωπαϊκή μας υπεροχή.
Ωραία τα πρωταθλήματα και για αυτό το λόγο θα τρέξουμε σαν τρελοί στην Τρίπολη, αλλά πρωτάθλημα πήρε και η Λάρισα.
Η κόμπλα των Ολυμπιακών στον τομέα αυτό είναι ατελείωτη και δε θα σβήσει ποτέ. Όσα κάλπικα κι αν πάρουν. Τον ευρωπαϊκό αέρα μας δε θα αποκτήσουν ποτέ. Θα αποκλείονται στις 5 Αυγούστου από το Εuropa ή στις 20 Ιουλίου από το Ιντερτότο και θα διοργανώνονται φιλικά με τη Ρόμα για τη φιέστα αποκλεισμού. Θα τον πίνουν στην Ευρώπη,θα τρώνε επτάρες και μετά θα διόργανώνεται το ματς: "Φίλοι Μέσι-Φίλοι Κρ.Ρονάλντο" στο Καραϊσκάκη για να χαίρονται τα κόκκινα πρόβατα που η ομάδα τους διέθεσε το γήπεδο της και ανέβηκε έτσι πέντε-πέντε τα Ευρωπαϊκά σκαλοπάτια της καταξίωσης......
Η φετινή ευρωπαϊκή σφαλιάρα με πείραξε πολύ. Αυτό που αντίκρυσα και χτες το βράδυ, δεν ήταν ο Παναθηναϊκός μου. Έχουμε ψηλά τον πήχη για τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη και όσοι λίγοι δε βλέπουν ότι κονταίνουμε επίκινδυνα τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι μάλλον κακό κάνουν, άσχετα αν το κάνουν από αξιοπρέπεια απέναντι στα πειράγματα των γαύρων ή αν είναι η αυτοάμυνα τους για να μην τους πάρει τελείως από κάτω. Η ομάδα έκανε βήματα προς τα πίσω τόσο πέρσυ (ιδίως με Σταντάρ Λιέγης που βάλαμε τα δεύτερα επειδή παίζαμε στο Ριαθόρ Τρίπολης την επόμενη αγνωιστική) όσο και φέτος φυσικά, σε έναν από τους πιο βατούς ομίλους που έχουμε ποτέ κληρωθεί.
Εγώ, λοιπόν αδέρφια ΞΕΝΕΡΩΣΑ χτες το βράδυ με τον Ευρωπαίο Παναθηναϊκό.
Και είναι ο ορισμός του ξενερώματος η φετινή ευρωπαϊκή μας διαδρομή.......
Διότι απλούστατα....
ένα από τα πλέον ιστορικά συνθήματα που φωνάχτηκαν ποτέ σε γήπεδο, το περίφημο: "ΔΕΝ ΞΕΝΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ", βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη 80.000 Παναθηναϊκών, μετά από αποκλεισμό από τους "4" του Τσάμπιονς Λίγκ το 1996 με αντίπαλο μια από τις καλύτερες ever ομάδες του Άγιαξ. Ήμουν τυχερός που βρέθηκα στο ΟΑΚΑ στο ματς αυτό (και σε όλη την πορεία του 95-96), όχι μόνο γιατί ημουν παρών σε ένα τέτοιο σημαντικό ματς, αλλά επειδή τότε έμαθα πραγματικά τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΕΡΩΜΑ, ώστε να δικαιούμαι άφοβα να ΞΕΝΕΡΩΣΩ με χάλια σαν το φετινό ευρωπαϊκό πρόσωπο της ομάδας μου.
 |
| ΔΕΝ ΞΕΝΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ |
 |
| H ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΝΕΡΑ |
Ξενέρωσα και δε ντρέπομαι να το πω, άλλωστε κανείς δε μπορεί -πλην ενός ραμμένου τριφυλλιού στη φανέλα- να μου αποδείξει ότι όντως ήταν Παναθηναϊκός το χτεσινό Κοπεγ-χάλι.
Σας το λεώ εγώ, που την Κυριακή με το κρύο θα ουρλιάζω στην Τρίπολη για τον Παναθηναϊκό μας, Βλέπετε...πιο πολύ από την ξενέρα, μισώ το κόκκινο παραμύθι που σερβίρει η ερυθρόλευκη προπαγάνδα.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση....
Τα λέμε
Φρέντο Καπουτσίνο
Υ.Γ Για μένα, το χω ξαναπεί, σε μια άσχημη κατάσταση φταίνε οι πάντες. Διοίκηση, προπονητικό τιμ, παίκτες ακόμη και αρκετοί οπαδοί μας ίσως, που χειροκρόταγαν όρθιοι μετά από τις τελευταίες ταπεινωτικές εντός έδρας ήττες. (Ατλέτικο, Γαλατάσαραι, Σταντάρ Λιέγης, Κοπεγχάγη)
Απλά διαφοροποιείτα το ποσοστό της ευθύνης που αντιστοιχεί στον καθένα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου