Καλά τα είπε ο Βουγιούκας. Μέσα στη γκαντεμιά που έχει πιάσει το μπασκετικό (και γενικότερο δηλαδή) τοπίο στη χώρα μας υπάρχει αυτός ο ένας άνθρωπος που εξακολουθεί να λάμπει. Που διδάσκει μπάσκετ, σκοτώνει φαβορί, διαλύει μύθους (εκτός από τον προσωπικό του) και, ακόμα, καταστρέφει τα σκοτεινά σχέδια της εξουσίας. Υποκλινόμαστε στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Με απόλυτα καθαρό, σπαθένιο τρόπο ο Παναθηναϊκός ξεπάστρεψε την Μπαρτσελόνα και προχωρεί προς το 6ο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Η σειρά που έκλεισε με το βροντερό 78-67 είναι φυσικά ένας προσωπικός θρίαμβος του μάγκα από το Τσάτσακ που γκρέμισε το pattern ολόκληρης της σεζόν. Οι Καταλανοί (και μαζί τους όλο το σύστημα της Ευρωλίγκας) ήταν προγραμματισμένοι για δεύτερη σερί κούπα μέσα στην έδρα τους, μα λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Άλλωστε, η Βαρκελώνη είναι η πόλη του Ζοτς!
Προδιαγεγραμμένο
Όταν τον περασμένο Μάη η Μπαρτσελόνα κατακτούσε στο Παρίσι τη δεύτερη Ευρωλίγκα της ιστορίας της, ήταν ήδη γνωστό ότι η Βαρκελώνη θα φιλοξενούσε το φάιναλ-φορ του 2011. Δεδομένης της ανωτερότητας των Καταλανών, που διατήρησαν όλο το έμψυχο υλικό τους προσθέτοντας μόνο έναν παίκτη που τέτοιον δεν είχαν (Πέροβιτς), όλοι θεώρησαν ότι η σεζόν 2010-2011 ήταν σχεδόν διαδικαστική. Το repeat έμοιαζε μονόδρομος. Και αν η ισπανική ομάδα είχε δυσκολίες το φθινόπωρο, στη διάρκεια του Top 16 το σενάριο επέστρεψε ολοζώντανο. Και μετά ήρθε ο Ζοτς.
Κάντε τώρα καμπάνιες!
Το σενάριο του repeat ήταν πολύ βολικό για όλους και πριν από όλα για τους διοργανωτές. Σε μια εποχή με οικονομική κρίση ήταν μεγάλη υπόθεση να διοργανωθεί το φάιναλ-φορ στη πόλη μιας κορυφαίας ομάδας που είχε σχεδόν σίγουρο το εισιτήριο. Όταν υπάρχει δυνατός “γηπεδούχος”, η εμπορική επιτυχία του event είναι πανεύκολη. Το σχέδιο έλεγε ότι οι πιστοί της Μπάρτσα θα έκαναν ανάρπαστα τα εισιτήρια, όσο μειωμένη ζήτηση κι αν παρουσίαζαν οι φίλαθλοι των υπόλοιπων ομάδων. Έτσι, ο Ναβάρο θα σήκωνε την τρίτη κούπα της καριέρας του μέσα σε ένα κατάμεστο Σεν Τζόρντι με δίχρωμες σημαίες να ανεμίζουν. Ε λοιπόν, όχι! Ο Ομπράντοβιτς μπήκε στο κάδρο και το έσπασε. Έδεσε κόμπο τον δύσμοιρο Πασκουάλ και έβαλε τους διοργανωτές να τρέχουν!
Επιχείρηση "ξεβράκωμα"
Οι «μπλαουγκράνα» θεωρούνται (δικαίως ίσως) η πιο δυνατή ομάδα της εποχής. Είναι αλήθεια ότι έχουν πλουσιότερο, σε βάθος και σε ποιότητα, ρόστερ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Ευρώπης. Κι όμως δεν κατάφεραν τίποτα. Χωρίς ούτε να τους κλέψει, ούτε να τους λαδώσει, ούτε να τους δηλητηριάσει, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς τους έσκισε, τους ξεφτίλισε. Η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, έκανε τέσσερα κολλητά κακά ματς, τρεις κολλητές ήττες με τον ίδιο αντίπαλο. Ο Πασκουάλ, που περνιόταν για παιδί-θαύμα (κατ’ αναλογία με τον Ρούμπιο, τρομάρα τους) παρουσίασε την ομάδα του σε κάθε ματς χειρότερη από το προηγούμενο! Αυτός ο Σέρβος σατανάς τούς έλιωσε το μυαλό.
Τέρμα το παραμυθάκι
Εξάλλου, ο Σέρβος πρέπει να πιστωθεί ότι κατεδάφισε τον μύθο του ισπανικού μπάσκετ, που (λέει ο μύθος) πάντα νικάει το ελληνικό γιατί αφήνει ελεύθερους τους παικταράδες. Δηλαδή, ο Ναβάρο που είναι «αναρχοαυτόνομος» είναι καλύτερος από τον «υποταγμένο» Διαμαντίδη. Ο μύθος αυτός μας βόλεψε αρκετά στο περυσινό φάιναλ-φορ όταν ο Ολυμπιακός κατατροπώθηκε από τους «μπλαουγκράνα», ενώ φοριέται σχεδόν κάθε καλοκαίρι όταν η Εθνική πέφτει σε τοίχο, όποτε συναντάει τους Ισπανούς. Ε λοιπόν, ο Παναθηναϊκός νίκησε την καλύτερη ομάδα της Ισπανίας παίζοντας άμυνα και μπάσκετ βασισμένο 100% στο σύστημα. Και το έκανε στηριγμένος σε ένα σωρό Έλληνες διεθνείς.
Μαρτύριο της σταγόνας
Το πλάνο λειτούργησε στον απόλυτο βαθμό. Όσο τα λεπτά της σειράς κυλούσαν, η Μπαρτσελόνα συσσώρευε ματαιώσεις. Έφτασαν, ο Ναβάρο και οι παρέα του, να είναι κυριολεκτικά διαλυμένοι στο τελευταίο ημίχρονο της σειράς. Ο Ομπράντοβιτς είχε τον Διαμαντίδη κρύο, τον Νίκολας στα πιτς, κι όμως η δουλειά είχε ήδη γίνει μέσα στο κεφάλι του αντιπάλου. Τα τελευταία δευτερόλεπτα ήταν ενδεικτικά: ανίκανοι να αντιδράσουν, οι πρωταθλητές Ευρώπης κοιτούσαν τον Σάτο να διασχίζει όλο το τερέν και να καρφώνει μέσα σε πανζουρλισμό. Ήταν η απόλυτη δικαίωση του σχεδιασμού που έγινε για τη σειρά. Εκαντοντάδες ώρες δουλειάς δεν πήγαν χαμένες και ο Ζοτς έχει κάθε λόγο να χαμογελά και, λίγο, να κομπάζει.
Μιλάει το... CV
Δικαιότατα θεωρείται ο σημαντικότερος Ευρωπαίος προπονητής, ενώ είναι μόλις 51 ετών. Κι όμως, τον Αύγουστο κλείνει 20 χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά και σε μερικές εβδομάδες κλείνει 19 χρόνια από το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο. Που το κατέκτησε μετά από μόλις 8 μήνες καριέρας! Αυτά δεν τα έχει κάνει κανείς. Στα 20 χρόνια δουλειάς μετράει 29 τίτλους – οι 11 αφορούν ευρωπαϊκές και διεθνείς διοργανώσεις – και μην επεκταθούμε για το τι έχει κάνει στο «Τριφύλλι». Το ότι έκανε αυτό τον Παναθηναϊκό καλύτερο από αυτή την Μπαρτσελόνα είναι το τελευταίο του μεγάλο αριστούργημα. Ο τύπος είναι ΘΕΟΣ.
Γ. Σκιάς (Sportnet)
υ.γ. Τέτοιοι… θεοί υπάρχουν κι άλλοι. Στο NBA ας πούμε, θεός των προπονητών είναι ο Φιλ Τζάκσον με τα 11 πρωταθλήματα. Πρεζόνι των τίτλων κι εκείνος - με τον Ζοτς μοιράζονται και την εμμονή τους με τα mind games. Ο Τζάκσον είναι σίγουρα πιο φλεγματικός, πιο επικοινωνιακός, πιο media darling, αλλά εμείς προτιμάμε τον Ομπράντοβιτς. Που είναι Βαλκάνιος, που είναι αιματώδης, που είναι οξύθυμος και γίνεται μπλε όταν βάζει τις φωνές.